Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid adiuvas? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Memini vero, inquam; Duo Reges: constructio interrete. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.

Dixerit hoc idem Epicurus, semper beatum esse sapientem-quod quidem solet ebullire non numquam -, quem quidem, cum summis doloribus conficiatur, ait dicturum: Quam suave est! quam nihil curo!;

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.
Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.
Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono.

Iam enim adesse poterit.: Nemo igitur esse beatus potest.
Stoici scilicet.: Praeteritis, inquit, gaudeo.

Est autem situm in nobis ut et adversa quasi perpetua
oblivione obruamus et secunda iucunde ac suaviter
meminerimus.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

At iam decimum annum in spelunca iacet.
Quo modo?
Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.
Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;
His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Haec dicuntur inconstantissime. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quis istud possit, inquit, negare?